Home sweet home

10 oktober, bijna middernacht. We zijn weer thuis. We hebben de terugreis helaas nét niet helemaal met het OV volbracht. Na onze aankomst in Leer zal er pas de volgende ochtend, 11 oktober, rond een uur of zes in de ochtend een bus naar onze eindbestemming vertrekken. Dat is geen optie. Op de sociale media, waar onze vorderingen door collega's, familie en vrienden nauwlettend worden gevolgd, biedt onze collega Babette spontaan aan om ons met de auto in Papenburg op te pikken. Dit aanbod komt als een geschenk uit de hemel. Collega Harrie biedt vervolgens aan dat dit, om de footprint laag te houden, met zijn elektrische Kia mag. Nog beter. 

Berichten over sabotage, vervallende en vertraagde treinen door gebrek aan personeel, technische storingen, een veldbrand, een machinist die een telefoontje van een hulpvaardige conducteur negeert, we hebben het allemaal meegemaakt. Maar ook: leuke ontmoetingen, goede gesprekken, de steden München en Zagreb uitgebreider bezocht dan voorzien, problemen opgelost, samen gezongen, van het uitzicht genoten. Gevloekt en gescholden maar ook vreselijk gelachen.

Home sweet home.