What are the odds

Flashback. Tijdens zijn onze zes-en-een-half uur durende treinrit van Zagreb naar Split, maakten we ook nog het een en ander mee. Allereerst ontmoetten we in onze eersteklas coupé (die in niets afweek van de tweedeklas coupé, afgezien van de prijs) twee medereizigers, Joas en Bill, die al druk met elkaar in gesprek waren in het Engels. Bill, een Amerikaan van tachtig jaar, bleek een gezellige prater die een hoop in zijn leven had meegemaakt, en daar geweldig over kon vertellen. Ondanks zijn hoge leeftijd en lichamelijke klachten (hij was slecht ter been en had last van zijn schouders) treinde hij in zijn uppie door Europa. Moedig. Joas, een soort jongere versie van Ilja Leonard Pfeijffer bleek een Nederlander te zijn. Hij was per trein onderweg van Noorwegen naar Griekenland. Een reis waar ons ‘avontuur’ bij verbleekt. Tijdens de reis besloten wij een kaartspelletje ‘Take Five’ te gaan doen dat Mark had meegenomen. Martin stelde voor om beide heren ook uit te nodigen voor een spelletje, en even later zaten we met z’n vieren te kaarten. De conducteur, die af en toe langsliep en gedurende de reis steeds vrolijker werd, grapte dat gokken aan boord van de trein niet was toegestaan. We maakten dankbaar gebruik van zijn goede humeur door hem te vragen even een plaatje te schieten van de gokkers (en via het raam ook van zichzelf, bleek later).

Halverwege het traject stopte de trein plotsklaps in the middle of nowhere. ‘Ten minutes break’, aldus de conducteur. Buiten ontwaarden we een paar onooglijke bouwsels. Omdat er aan boord geen consumpties verkrijgbaar waren, en we na vier uur reizen wel iets lustten, vroegen we ons af of daarbuiten wellicht een winkel was waar we even wat eetbaars konden inslaan. Volgens de conducteur was er aan de achterkant van een van de bouwsels een kleine supermarkt. We gingen op onderzoek uit, Mark voorop. De conducteur riep ons nog na dat tien minuten tien minuten was, en als we niet op tijd terug waren, de trein zonder ons zou  vertrekken. Zijn vrolijkheid had plots plaatsgemaakt voor een strengheid die er voor zorgde dat we als een dolle door het krappe winkeltje renden, grepen wat we grijpen konden, en ons naar de kassa haastten. Adrenaline. Terwijl Mark afrekende rende Martin naar de trein om te voorkomen dat deze er (met al onze bagage) zonder ons vandoor zou gaan. Gelukkig stonden de conducteur en een paar andere reizigers nog buiten te roken, dus we waren op tijd. Een paar uur later arriveerden we in Split.

Vrijdagavond. De eerste stressloze dag. (Afgezien van het feit dat de gezamenlijke terugreis niet zo vanzelfsprekend bleek te zijn als gedacht, omdat Mark het nodig vond om tijdens fietstocht van 106 kilometer over de kop te slaan. Gelukkig bleef het bij wat lichte verwondingen.) Terwijl we met onze collega’s een biertje drinken aan de boulevard, ziet Mark opeens onze medereiziger Joas over de boulevard lopen. What are the odds … We nodigen hem uit voor een biertje met de collega’s, en zetten het gesprek voort vanaf het punt waar we de avond ervoor waren gebleven. Maar dan zonder Bill.